Onze oproep om uw verhalen rondom euthanasie in uw directe omgeving te delen, leverde binnen de kortste keren 148 reacties op. U heeft indrukwekkende verhalen aangeleverd die getuigen van betrokkenheid, warmte en van dankbaarheid over de manier waarop aan naasten ondanks vaak trieste omstandigheden een waardige oplossing kon worden geboden. De NVVE heeft de verhalen inmiddels gedeeld met de SGP, die op zoek was naar reacties om zodoende een vollediger beeld te krijgen van de huidige toepassing van euthanasie in Nederland. Wij hopen dat deze verhalen daartoe bijdragen.
Hartelijk dank voor uw medewerking.
Ingezonden brieven
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn lieve buurvrouw is middels euthanasie overleden. Zij was ziek en haar stond een lange lijdensweg te wachten. Haar familie en ik zijn blij dat haar wens ingewilligd werd. Ik kijk er met een goed gevoel op terug.
Jacqueline Verbraak, Breda
Geachte Tweede Kamerleden,
Alleen positieve ervaringen! Wat een verschil met tot het einde toe alles te moeten doorstaan. Ellen Begemann
Ellen Begemann, Oegstgeest
Geachte Tweede Kamerleden,
God gaf ons Zijn gebod om niet in het LEVEN in te grijpen. Maar Hij gaf ons ook onze hersenen waarmee we heel veel dingen hebben geleerd. Veel geleerd over levensverlengende behandelingen! Dit is dus in het LEVEN ingrijpen!
Moeten we dat dan ook allemaal aan de kant schuiven? Wat mag dan nog wel en wat mag allemaal niet? God is echt machtig genoeg om ons te leiden naar de juiste dingen. God is ook wijs genoeg om te weten dat we ons LEVEN niet altijd willen verlengen. Daarom hoop ik dat de SGP op grond van ons geloof en ons geloof in een hele grote wijze God, zo verstandig zal zijn om euthanasie ook als onderdeel van het LEVEN te zien!
Heb God lief boven alles en uw naaste als uzelf! Dat betekend dat onze naasten niet door onze starre houding voor een trein hoeven te springen enz.
Ook Christenen hebben verstand gekregen, maar bovenal liefde gekregen en mijn advies is om dit meer te tonen!
Ik wens u Gods zegen over uw werk en LEVEN
A.L. Broekema-Poortman
A.L. Broekema-Poortman, Nieuwe%20Pekela
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn moeder van 85 jaar oud is op heel deskundige, efficiente en meevoelende wijze uit haar lijden geholpen door de huisarts. Het leven was ondragelijk geworden. Zo moet het blijven!.
citroentje, zoetermeer
Geachte Tweede Kamerleden,
Praktijkgeval van euthanasie
‘Het is genoeg geweest. Mijn leven is voltooid. Ik wil euthanasie.’ Mevrouw Dekker is tweeënnegentig jaar oud en ligt met een gebroken heup in het ziekenhuis. Zij heeft veel over euthanasie nagedacht. De laatste jaren is haar wereld steeds kleiner geworden. Zij kan niet meer lezen en televisie kijken is vrijwel onmogelijk geworden. De gebroken heup en de beperking van haar mobiliteit die dat met zich meebrengt, hebben haar tot het besluit gebracht om te willen sterven. Zij zegt dat dit besluit voor haar een grote opluchting betekent. In de weken na ons eerste gesprek blijft zij het gedecideerd herhalen: haar leven is voltooid, zij wil sterven. Mevrouw Dekker lijdt aan de zinloosheid en uitzichtloosheid van haar bestaan. Zij heeft altijd de regie over haar leven gehad en wil die aan het einde van haar leven niet uit handen geven. Het is genoeg.
De huisarts van mevrouw Dekker vindt het verzoek van mevrouw Dekker heel invoelbaar. Wel is duidelijk dat euthanasie bij een oude dame die haar leven voltooid vindt, de huisarts zwaarder valt dan bij een patiënt met een dodelijke ziekte in het eindstadium. Maar hij stemt in: het past helemaal bij de manier waarop mevrouw Dekker in het leven heeft gestaan. Ook de SCEN-arts vindt dat aan de zorgvuldigheidseisen is voldaan. Daarop besluit de huisarts definitief om de euthanasie te verlenen.
Op de dag van de euthanasie schijnt de zon. Alles loopt volgens plan. Mevrouw Dekker is opgewekt en blij dat het gaat gebeuren. Ik proef geen enkele aarzeling of angst. Dit is wat zij wil. Dit is waarnaar zij al heel lang heeft verlangd. De huisarts brengt het infuus in en laat haar inslapen en sterven. Mevrouw Dekker heeft haar gewilde dood gekregen.
Wouter Beekman, NVVE
Geachte Tweede Kamerleden,
Zutphen, 28 juni 2017
Geachte lezer,
Naar aanleiding van een mail van de N.V.V.E met het verzoek ervaringen m.b.t. euthanasie te melden richting SGP hierbij mijn ervaring m.b.t. uitgevoerde euthanasie op mijn echtgenote Gonny. Zij is 66 jaar geworden.
In 1999 werd door het Amc vastgesteld dat Gonny leed aan de ziekte die Dystonie heet. Een verstoring van de spierspanning. Op dat moment knipperde ze erg met de ogen Blefarospasme.
De ziekte is niet te genezen en er zijn geen specifieke medicijnen voor.
De Dystonie ging zicht uitbreiden naar hals/nek torticolles en naar het middenrif.
Alles boven de navel bewoog bij haar en was niet tegen te houden.
Medio 2011 was het zo erg dat ze niet meer kon slikken en haar hele lichaam trilde en schokte.
Soms trok met geweld haar hoofd naar de knieën. Dit was niet tegen te houden.
Ze had alleen rust als ze sliep met een flinke slaapmedicatie.
Ze kon niets meer en er was geen enkele kwaliteit van leven meer.
Vele artsen konden haar niet helpen. Ik zal U besparen wat we allemaal ondernomen hebben.
Een lijdensweg van 13 jaar.
Met huisarts overlegd of euthanasie een optie zou zijn. Hij heeft hiermee ingestemd en zijn we het voortraject ingegaan. Naast de informatie die huisarts zelf al had ook informatie van alle specialisten die \Gonny hadden geprobeerd te behandelen in de loop der jaren aangevraagd en geleverd gekregen.
Scan arts geweest en gaf aan het leed / lijden zelf te voelen.
Akkoord voor euthanasie gekregen.
Huisarts, zelf van gereformeerde afkomst, is altijd bereid geweest te helpen met euthanasie, mits natuurlijk aan de wet werd voldaan.
Steeds is hij voor ons een geweldige steun geweest. Heeft er voor gezorgd dat Gonny waardig afscheid kon nemen van het leven samen met diegenen die haar na aan het hart lagen.
Mooier kan je het je niet voorstellen en ik ben goddank blij, elke dag nog, dat wij hier in Nederland de mogelijkheid van euthanasie hebben. Er wordt zeker niet over 1 nacht ijs gegaan en het traject wordt zeer zorgvuldig doorlopen.
Ook veel hulde aan de huisarts. Op 17 december 2012 heeft hij de euthanasie uitgevoerd.
Onze, mijn, ervaring met euthanasie, los van het feit dat ik Gonny elke dag nog mis, is dan ook zeer positief.
Hans Willems
Zutphen
Hans Willems, Zutphen
Geachte Tweede Kamerleden,
Als de angst om te stikken panisch wordt is het een zegen zelf te kunnen beslissen over een waardig heengaan. Mijn echtgenote Simone (69) is na een gehandicapt leven in alle rust door haar huisarts begeleid en uiteindelijk door euthanasie in vrede vertrokken. Ik gun iedereen, als dat zover is, een dergelijk waardig sterven. Ook mijn kinderen en kleinkinderen zijn blij dat ze mijn vrouw tot het laatst mochten kennen als hun moeder en oma en dat zij geen uitzichtloze en oneerlijke en ondraaglijke strijd hoefde aan te gaan.
Emile Kaiser, Zaltbommel
Geachte Tweede Kamerleden,
Sinds een aantal jaren werk ik als vrijwilliger op de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Op deze afdeling verblijven mensen die ‘uitbehandeld’ zijn en in de allerlaatste fase van hun leven verkeren. Meestal betreft het mensen die een of andere vorm van kanker hebben. Ik bezoek de mensen en heb gesprekken met hen. Dat betekent veel luisteren en hopen dat je de juiste dingen zegt. Ik ben geen familie van deze mensen en als het vertrouwen is gegroeid worden allerlei zaken besproken. Met grote regelmaat komt het voor dat de patiënt met mij begint te spreken over levensbeëindiging. De combinatie van ernstig ziek zijn en het ervaren van een voltooid leven is veelal de motivatie om met de vrijwilliger te spreken. De vraag die door de patiënt meestal in zo’n gesprek gesteld wordt is of genoemde wens door mij begrepen wordt. Tevens vraagt men hoe lang alles nog gaat duren. Ik constateer op de afdeling vaak dat het leven verre van prettig is en dat er vaak sprake is van lijden. Dat gun je niemand. Je gunt ieder een mooi, waardig en pijnloos afscheid van het leven. Om mij heen zie ik de zorgvuldigheid van de professionals op de afdeling en worden zaken zorgvuldig en niet gestuurd besproken met de patiënt en de familie.
Mijn ervaring, ook privé, maakt dat ik hoop dat we onze medemens en de familie niet lang laten lijden wetende dat er een oplossing voorhanden is om het voltooide leven, alsmede het niet voltooide lijden te beëindigen.
Ton Maijenburg, Aalsmeer
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn vader was pas 62 toen hij een ongeneeslijke vorm van kanker bleek te hebben. Hij heeft zich op tijd laten voorlichten over zijn opties. In overleg met zijn naasten en zijn huisarts besloot hij zijn leven te willen beëindigen door middel van euthanasie.
In zijn laatste weken werd hij snel zwakker en nam de pijn toe. Het is zwaar om iemand zo te zien lijden en te weten dat het alleen maar erger zal worden. Hij was op. Te weten dat hij zijn eigen leven en levenseinde kon bepalen gaf hem en mij heel veel rust. De laatste gesprekken met de huisarts en de scen-arts waren zorgvuldig en duidelijk.
Tot op het laatst had hij alles in eigen hand. Hij is rustig ingeslapen, omringd door familie. Het afscheid was een kalm, rustig moment. Meer lijden is hem bespaard gebleven. Ik ben daar heel erg dankbaar voor.
Ik ben blij dat de optie tot euthanasie in ons land bestaat en ik hoop dat deze optie ook voor mij nog mogelijk zal zijn mocht ik ooit ongeneeslijk ziek worden. Ik begrijp dat er mensen zijn die tegen euthanasie zijn, of dat nu voortkomt uit een religieus standpunt of iets anders, en ik gun ook deze mensen volledige zelfbeschikking over hun levenseinde.
Susanne, Enschede
Geachte Tweede Kamerleden,
Betreft: klacht omtrent huidige wetgeving rondom Euthanasie
Sinds lange tijd ben ik al lid van de NVVE en zit met een dilemma dat ik middels deze brief aan u kenbaar wil maken.
Mijn naam is Sijmen van der Schaaf en ben geboren in Leeuwarden op 7 december 1921. Ik ben 61 jaar gelukkig getrouwd geweest en inmiddels 8 jaar weduwnaar. Wij hebben 3 kinderen, 2 zoons en 1 dochter en 4 kleinkinderen, 2 kleinzoons en 2 kleindochters. We hebben met elkaar een sterke familieband. Problemen kunnen we gelukkig eerlijk en open met elkaar tot ieders wens en of visie bespreken en oplossen.
Tot voor een kleine 3 maanden geleden was ik zo gezond als een visje, tenminste dat dacht ik. En met mij iedereen die mij kende, tot zelfs mijn huisarts aan toe. Totdat ik plotseling zeer ernstige pijn kreeg in mijn rechterheup welke pijn zich door trok tot aan mijn knie aan toe. Ik wist af en toe niet waar ik het moest zoeken van de pijn. Verder kreeg ik wat moeite met mijn evenwicht, het lopen, mijn ademhaling en wist ik af en toe niet meer waar ik mee bezig was. Dus naar de huisarts die mij doorstuurde naar het ziekenhuis.
Allereerst naar een geriater om mij te onderzoeken. Die vertrouwde het niet en heeft een scan van mijn hoofd laten maken. Daaruit bleek dat er 2 tumoren zichtbaar waren, een kleintje links en een grote rechts in mijn hersenen. Ik ben toen met spoed opgenomen geweest in MCL Leeuwarden en uit nadere onderzoeken bleken de tumoren in mijn hersenen uitzaaiingen te zijn. Tevens vond men tumoren in mijn lever, de bijnieren en in mijn longen. Volgens de doctoren was ik niet te genezen. Het enige was en dat zou nog verder uitgezocht moeten worden of met een bestraling van de hersentumoren deze nog kon worden ingedamd. Maar daar kon en wilde men geen garantie voor geven, wat ik zeer begrijpelijk vind. Wel wil men proberen mijn mogelijke pijnen zo veel mogelijk te bestrijden middels medicatie.
Daar sta je dan wel even raar van te kijken, in de verste verte nooit aan gedacht. Maar de feiten liggen er, daar is dus niets aan te veranderen. Het zal u niet verbazen dat ik zeg dat er hier momenteel eigenlijk nergens anders over wordt gesproken. Gelukkig kunnen wij dit met elkaar en met mijn huisarts goed bespreken en wijzen alle neuzen de zelfde kant op. Wij houden de kop omhoog, proberen van elke dag die wij nog te gaan hebben een feestdag te maken, want tobben heeft volgens mij geen enkele zin. Wij zijn al besloten in samenspraak met mijn huisarts dat wij t.z.t. en hopelijk nog een behoorlijk tijdje in onderling overleg te bepalen wanneer wij allen van mening zijn dat het bewuste moment is gekomen, wij zelf beslissen hoe, wie en wat en daarbij geen vreemden nodig hebben en ook niet wensen. Het klinkt allemaal eigenwijs, maar zo willen wij het. Geen vreemden, nu niet en nooit niet!
Maar ja, nu komt het! Ik wil niet lijden en ook niet dat mijn kinderen en kleinkinderen mij zien lijden. Maar daar is ergens die bewuste Euthanasiewet. Ik wil niet dat wie dan ook de gevangenis in moet als hij of zij mij hulp zou bieden. M.i. hoeft dat ook helemaal niet. Geef mij een pilletje dat ik inslaap en niet meer wakker word. Ik neem het zelf in, niemand hoeft mijn dood op zijn of haar geweten te hebben. En ik ben blij dat ik er aan heb mogen meewerken dat ik tenminste een menselijke dood sterf en geen zelfmoord hoef te plegen in bijzijn van mijn kinderen en kleinkinderen. Zelfmoord door te stoppen met eten en drinken, zoals zo veel mensen in mijn naaste en verdere omgeving hebben gedaan om van hun lijden verlost te worden. Dat is toch meer dan schandalig dat dit in ons mooie Nederland kan. Die bewuste wet moet wat mij betreft radicaal veranderen. Mensen die een ander helpen hen uit hun lijden te verlossen, moeten een oorkonde/medaille krijgen. En zij die publiekelijk tegen zijn, moeten gestraft en niet zo zuinig ook!
En zo’n nieuwe “wet” mag niet worden genomen door politici! Hier moeten “menselijke” mensen worden bij gehaald die oog hebben voor de mensen waar het om gaat, die stakkers die zo graag uit hun lijden verlost willen worden. En dat komt niet in de hoofden van onze geachte politici op, die maken zich alleen druk over die wet die hun bazen willen en dan durven ze niet tegen te stemmen. Eerder het tegendeel, want ja die eigen baan met goed salaris moeten zij bij een volgende verkiezing weer zien te vervolgen. Zij denken alleen maar aan zichzelf en hun portemonnee. Dit soort zaken behoren nu eenmaal niet door de politiek te worden behandeld. Daar moeten beslist andere instanties voor in het leven geroepen worden.
Maar bovenal: ik ben toch zeker baas over mijn eigen leven en bepaal ik, zoals ik reeds eerder heb gemeld, hoe, waar en wanneer het voor mij en de mijnen genoeg is geweest en daar heeft een ander niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken. Dat er mensen zijn die geheel anders denken dan ik en wel de hulp inroepen van een z.g. levenseindebegeleider, kan ik mij best voorstellen. Die mensen hebben er voor gestudeerd. Dat zijn mensen die uit overtuiging en met begrip voor de doodswens van hun patiënt, hun uiterste best doen. Voor mij hoeven ze niet te komen. Ik wil ze ook echt niet, zoals ik reeds eerder heb toegelicht.
Wel vraag ik mij af: hoe kom ik bij de huidige “politieke” stand van zaken tot een waardig/menswaardig afscheid van mijn eigen leven. Wie het weet, mag het zeggen.
Weest gegroet,
S. van der Schaaf, Leeuwarden