Onze oproep om uw verhalen rondom euthanasie in uw directe omgeving te delen, leverde binnen de kortste keren 148 reacties op. U heeft indrukwekkende verhalen aangeleverd die getuigen van betrokkenheid, warmte en van dankbaarheid over de manier waarop aan naasten ondanks vaak trieste omstandigheden een waardige oplossing kon worden geboden. De NVVE heeft de verhalen inmiddels gedeeld met de SGP, die op zoek was naar reacties om zodoende een vollediger beeld te krijgen van de huidige toepassing van euthanasie in Nederland. Wij hopen dat deze verhalen daartoe bijdragen.
Hartelijk dank voor uw medewerking.
Ingezonden brieven
Geachte Tweede Kamerleden,
Ik heb al jaren een euthanasie verklaring, en her bevestig dat ieder jaar bij mijn huisarts.
Ik heb uitstekend overleg gehad met mijn huisarts, en haar heel duidelijk gemaakt dat ik niet wil vegeteren.
Als ik zou gaan dementeren wil ik euthanasie, ook al kan ik dat op dat moment niet meer zelfstandig aangeven.
Wil niet bij een hart stilstand, of een hersenbloeding gereanimeerd worden
De artsen mogen mij niet opereren zonder mijn directe persoonlijke uitdrukkelijke toestemming!
Niemand anders bepaald iets anders, dan boven omschreven, ook geen enkele arts.
Evert Smit op dit moment 80 jaar en in goede gezondheid, ook geestelijk!
Evert Smit, Budel
Geachte Tweede Kamerleden,
Goedemiddag,
Ik kom uit een familie van sterke vrouwen.
Vrouwen die ondanks tegenslagen iets van hun leven hebben gemaakt.
Ieder op hun eigen manier.
Mijn Oma is 98 geworden. Ze heeft er drie weken over gedaan om te sterven.
Drie weken waarin zij, maar ook wij die aan haar zijde stonden, nodeloos heeft geleden. Palliatief sterven. Ik raad het niemand aan.
Mijn Moeder is 86 geworden. Zij heeft er twee weken over gedaan om te sterven. Haar eigen keus die wij hebben gerespecteerd.
Mijn tante is bijna 90 geworden. Ook haar eigen keus.
Zij had Parkinson en maakte daarin haar eigen keuzes. Vanaf het begin heeft zij aangegeven dat, wanneer zij het het juiste tijdstip vond haar eigen einde wilde regisseren. Daartoe heeft zij de dokter minutieus op de hoogte gehouden van haar lichamelijke toestand.
De wereld van deze vrouw die over de wereld heeft gereisd en gewerkt werd steeds kleiner. En daar was zij de laatste jaren van haar leven tevreden mee. Op het laatst kon zij niet meer zelfstandig wonen terwijl ze ook wist dat haar einde spoedig zou naderen. Toen heeft ze de keuze gemaakt om zelf voor het moment van haar einde te kiezen. Dat heeft ervoor gezorgd dat zij haar zelfstandigheid niet op hoefde te geven en wij goed afscheid konden nemen waarbij zij haar waardigheid kon blijven behouden.
Voor de dokter een zware taak. Voor ons het pure licht van liefde.
Liefde en kracht van mijn tante om voor haar zelf te kiezen.
Liefde van de dokter om dit voor haar mogelijk te maken.
Liefde van ons om haar bij te staan in haar laatste uren.
Ik wens iedereen de keus toe om zelf voor zo’n einde te kunnen kiezen.
Of je nu jong bent of oud. Zelf de regie en zelf de keuze.
Euthanasie is een recht waar we zorgvuldig mee om moeten gaan en waar iedereen in vrijheid zelf voor moet kunnen kiezen.
—
Met vriendelijke groet,
Rosemarie Weber
R. Weber, Vlaardingen
Geachte Tweede Kamerleden,
Helaas heeft mijn moeder het minder goed getroffen dan de meeste mensen, waaraan gerefereerd wordt in de “positieve” brieven over euthanasie. De laatste 10 jaar van haar leven lijdend aan vele ouderdomskwalen, met name somatische, de wilsbeschikking herzien in de tas, kwam ze ten val en brak haar bovenbeen. Compos mentis moeten revalideren als je niet wilt is een hele opgave. Haar verzoek aan de arts om een eind aan haar lijden te maken, werd beantwoord met de empatische woorden: ” daar bent u nog veel te goed voor”. Gelukkig had ze alle medicijnen van de laatste jaren opgespaard en heeft ze toch zelf haar einde kunnen bepalen. Jammer dat niet al haar geliefden haar nog even hebben kunnen spreken. Trots op haar! De aanmatigende arrogantie waarmee de zelfbeschikking van mijn bijzonder autonome moeder de grond in werd geboord, herken ik nog regelmatig in discussies en artikelen over euthanasie.
Johan van Dijk, Rotterdam
Geachte Tweede Kamerleden,
Geachte lezers,
Wat een fijn initiatief om zowel positieve als negatieve ervaringen te verzamelen rondom euthanasie.
Ik heb geen ervaring met euthanasie maar wel de zeer duidelijke wens om zelf het moment van mijn levenseinde te mogen bepalen. Ook als er geen sprake is van uitzichtloos leiden. Ik ben absoluut niet levensmoe maar als ik in situatie terecht zou komen waarin ik het leven niet meer waard vind om te leven moet ik dat op een humane, weloverwogen manier kunnen beëindigen.
Ik heb alle respect voor mensen die hier omwille van hun geloof anders over denken maar ik heb er geen begrip voor als diezelfde mensen de wetgeving willen blokkeren voor andersdenkenden. Dat is toch absoluut niet democratisch!
Lisa, Montferland
Geachte Tweede Kamerleden,
September 2015 heb ik de euthanasie bijgewoond op een dierbare vriendin.
Zij was bestraald voor een tumor op een borst met als gevolg dat de tumor weliswaar kleiner was geworden maar zich onbehandelbaar had uitgezaaid.
In coma omdat zij chronisch in ademnood verkeerde is toen op haar euthanasie uitgevoerd. E.e.a. volgens haar bij de NVVE gedeponeerde wens:
“Wanneer ik niet meer in staat ben om zelf de regie over mijn leven te voeren”.
Kanker is een demon die bij bestrijding probeert terug te vechten door zich waar mogelijk maximaal uit te zaaien.
Edzer Tuik, Waddinxveen
Geachte Tweede Kamerleden,
Dag mevrouw of mijnheer,
In een poging om bij te dragen aan een evenwichtig beeld voor u aangaande vrijwillige euthanasie, hoop ik u mijn ervaring te mogen mailen.
Mijn schoonmoeder was 83 en al ongeveer 60 jaren rheuma patiënte.
Na een leven met tientallen ziekenhuisopnames en operaties, kwam ze na het sterven van mijn schoonvader alleen te zitten op haar kamer van de aanleunwoning. Omdat eerder ook een been werd geamputeerd kon ze zelfstandig nergens naar toe. Ook een looprek, rollator of handmatig te bewegen rolstoel waren voor haar niet bruikbaar vanwege haar slechte gewrichten.
Moe van de jarenlange pijn en de enorme afhankelijkheid, gecombineerd met de uitzichtloosheid van haar bestaan zorgden bij haar voor een verlangen naar het einde. Ondanks haar diepe geloof in Onze Lieve Heer en de kerk, kon ze het niet meer opbrengen.
Er volgden gesprekken met een huisvriend die katholiek priester is, met de huisarts, specialisten en verpleging, de pastoor, maar ook met de kinderen en goede bekenden.
Na een periode van – ik weet het niet precies, maar ik denk – een jaar, kwam eindelijk de verlossende boodschap, dat ze euthanasie mocht ondergaan op het moment dat zij dat zelf wilde. Het klinkt misschien voor u bizar, maar het was voor mijn schoonmoeder reden om het als een feestje met haar kinderen te vieren, compleet met Bossche bollen en een borrel.
Ongeveer een half jaar later vond ze het moment daar. Haar dierbaren hebben afscheid van haar genomen en verbleven vervolgens gezamenlijk in de huiskamer. Met een glimlach op het gezicht en een wuivend gebaar is ze rustig ingeslapen in het bijzijn van haar huisarts en dierbaarste verpleegkundige.
Natuurlijk was haar overlijden pure droefenis en werd er volop gehuild.
In de dagen, weken, ja maanden erna, is er ontzettend veel gepraat. Uiteindelijk waren we allemaal tevreden met de manier waarop ze heeft mogen sterven.
Als ik ooit in een situatie kom dat ik niet verder meer wil en/of kan, hoop ik hartstochtelijk op eenzelfde menswaardig levenseinde.
Met vriendelijke groet
Willem
Willem, Haren
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn moeder – een zeer gelovige vrouw – werd op haar 93 levensjaar ziek en toen ze 95 jaar was geworden naderde de dood. Van de specialist heeft ze de mogelijkheid gekregen uit 2 opties.
1. medicatie voor een einde zonder pijn.
2. medicijnen om nog enkele weken/maanden verder te leven met pijn en ziek zijn.
Haar antwoord was.
Ik wil graag bij mijn kinderen blijven maar ook graag naar onze Lieve Heer.
de arts zei, het is uw keus.
2 dagen later besliste ze. “Ik ga naar onze Lieve Heer” en zo gebeurde het ook.
Een mooi einde, geholpen door een arts!
Kees Krouwel, Huizen
Geachte Tweede Kamerleden,
Op maandag 19/06-2017 heeft mijn echtgenote, Herma van den Berg, haar euthanasie gekregen.
14 jaar geleden heeft zij borstkanker gehad, is daarvan goed hersteld, maar vorig jaar kwam die borstkanker weer terug in de vorm van uitzaaiingen in longen en botten. Dit is redelijk goed onder controle gekomen door chemotherapie.
Maar, in de loop van mei bleken haar hersenen vol te zitten met kleine tumoren. We hebben nog geprobeerd dit met radiotherapie te stabiliseren, maar dat is niet gelukt. Herma ging iedere dag een beetje verder achteruit: evenwicht, geheugen, en steeds een beetje verder in de war. In haar eigen woorden: ze was de weg kwijt in haar eigen hoofd.
Herma wilde als waardig mens sterven, absoluut niet als een plantje. Ze werd wanhopig bij het idee van dat plantje.
Toen ze eenmaal het besluit genomen had om euthanasie te laten verrichten, en toen er definitieve afspraken waren gemaakt met de huisarts, kwam Herma weer helemaal tot rust, en heeft nog kunnen genieten van haar laatste dagen en afscheid genomen van al haar dierbaren.
Voor de feitelijke euthanasie hadden we nog een gezellig samenzijn met de allernaasten, en toen de huisarts maandagavond kwam was ze er helemaal klaar voor. Ze is waardig gestorven, en was echt blij met de manier waarop ze uit het leven kon stappen.
Wij waren trouwens allemaal blij dat het zo kon.
Hans Versteegde, Uden
Geachte Tweede Kamerleden,
enkele jaren geleden afscheid genomen van een goede vriendin, die door lichamelijke omstandigheden steeds meer in een zware lijdensweg werd gedwongen.
Haar eigen man en volwassen kinderen hebben het hele zorgvuldige proces van de doktoren meegemaakt en gezamenlijk en bij volle bewustzijn van alle betrokkenen is de datum voor euthanasie gekozen, nadat aan alle eisen is voldaan.
Wij hebben dit van zeer dichtbij meegemaakt en wij hebben haar dood met verdriet en “blijdschap” verwelkomd!
Spaander, Castelnau%20d'%20Aude
Geachte Tweede Kamerleden,
Hierbij wil ik U bijna smeken om positief te staan tegenover euthanasie. Ik heb inmiddels vele dierbaren verloren .
Vele van hen hebben vreselijk moeten lijden wat heel erg was om te zien maar nog erger voor hen die het moesten ondergaan !!!
Twee van hen hadden het geluk om zelf te kunnen bepalen dmv. euthanasie om er een eind aan te kunnen maken toen zij de tijd ervoor rijp vonden.
Ik was erbij toen dit toegepast werd en heb nog nooit iemand zo vredig en voldaan kunnen zien sterven …… het was zelfs mooi te zien dat het ook zo kan !!
Laten we aub. naar een samenleving toe gaan waarin mensen vrij zijn om hiervoor te kiezen en ook geholpen worden …. het gaat vaak zo anders.
annemie verstraeten, Echt